Gratulerer som månadens poet! Du gav ut diktsamlinga «Liten skrift» tidlegare i haust – ei bok som er full av små fyndord og ordspel, ofte lett paradoksale, som at «Vi som tar lett på det / går tunge tider / i møte». Linja «Jeg skriver ikke, jeg avskriver» fekk meg til å tenkje at ‘Saklig analyse’ har sprunge ut av arbeidet med boka?

– Ja, det kan du seie. Desse dikta er skrivne i rommet mellom boka og scena – altså mellom skrifta og opplesinga. Då er det nokre gongar om å gjere at diktet kan begripast der og då. Utfordringa er å unngå forenklingar som er så enkle at dei fornærmar publikum. Eg veit ikkje om eg klarer det, men eg prøver. ‘Saklig analyse’ er del av dette arbeidet.

– Diktet analyserer ein situasjon, eller ei utvikling, på den eine og andre sida – over og under. Det etterlatne inntrykket her er at mykje har gått i feil retning?

– Feil i alle retningar, kan ein vel seie, og det har skapt eit tomrom på midten. Midten, som eigentleg er den finaste staden, er blitt meiningslaus. Det plagar meg.

– Den saklege analysen sluttar med eit fornøyeleg «Osv.» Du kunne ha halde fram med fleire forfallsteikn her?

– Diktet er jo ein slags språkleg modell som kan fortsette nærmast i det uendelege, og i det ligg noko av motivet. Vi kjenner ikke mer / Vi underkjenner / Vi later ikke mer / Vi overlater. Det er berre for lesaren å fortsette der eg slepp.

– Du debuterte med dikt og har alltid gitt ut diktbøker – ved sidan av romanar som vel har blitt folkelesing på ein annan måte. Kva slags skrivepraksis er poesien for deg?

– Diktet har følgt meg heile tida, og er sannsynlegvis grunnspråket mitt. Eg tek det med meg inn i forteljingane, og i alt eg skriv, eigentleg. Poesien er språket eg ser med.

– Ja, du har også gitt ut ei fin ungdomsbok i haust, «Én for laget», saman med illustratør Stian Hole. Den boka har ein poetisk inngang til fotballspelet og -laget, og ikkje minst til benkeslitarane blant oss?

– Den boka er ein hyllest i bilete og ord til reserven, ein figur som ikkje er ukjent i forfattarskapen min, vil eg tru. Å skrive i samarbeid med ein biletkunstnar er ikkje ulikt samarbeidet med musikarar. Det handlar om å lytte og sjå for seg. Det kan det, i heldige augeblinkar, nesten bli poesi av.

– Det er ein god flokk musikarar du har samarbeidd med opp gjennom åra – Anneli Drecker, Bugge Wesseltoft, Knut Reiersrud, berre for å nemne nokre. Kva slags impulsar gir slike prosjekt til skrivinga di?

– Musikken har alltid vore viktig for meg. Å samarbeide direkte med musikarar gir meg andre og nye moglegheiter. Og det å skrive tekstar til andre vokalistar gir meg moglegheit til å finne nye røyster bak eller ved sida av mi eiga. Det er frigjerande. Dessutan er det innmari hyggeleg!

– Les du elles noko interessant om dagen?

– Eg las Sandra Lillebøs «En fransk familie» for ei stund sidan og den leseopplevinga sit framleis i meg. No les eg Ida Hegazi Høyers «Det nye hjertet», eit usedvanleg sterkt portrett av ein far. Eg må også seie at Solstads etterlatne roman frå i haust ganske enkelt er ei heilt fabelaktig bok. Det finst ein annleis temperatur i språket hans denne gongen, forårsaka av små verkemiddel som nesten ikkje lèt seg merke. Det er meisterleg og gripande. Det er poetisk.