Som fattig, einsleg diktar har det ikkje vore altfor mange gongar eg har fått plassere mine flate føter i andre land. Difor smertar det hjartet mitt av og til, når det på kafeen nede i bygda dreg ut i samtaler om favorittsjåverdigheitar i utlandet. Det kan vere sårt å vere han eine som berre sit der og ikkje har noko å bidra med. Dessutan er det ei grense for kor mange gongar eg kan snakke om Nordby kjøpesenter.