Forholdet mellom fedrar og søner er ofte meir sjabert enn det gjev seg ut for, som i Odysseen, som Yohan Shanmugaratnam skriv om i Klassekampen den 11. januar. Odyssevs har vore utanlands i alle dei tjue åra som sonen Telemakos har levd, utan å ofra han ein tanke, bortsett frå den gongen han er innom dødsriket og møter att den avlidne mor si. Ho bed han om å skunda seg heim til den kjekke unge guten av hans eige kjøt og blod som veks opp i kongsgarden på Itaka, og Odyssevs får eit veldig gråteanfall, slik han alltid gjer når kjenslene overmannar han. Så tenkjer han ikkje meir på det.