I varmt, oransje støv og med lukt av vannpipe sit vi på eit tak i Libanon i 2018. Det er dagens slutt, og sola snigler seg ned og dyppar seg i det som ikkje kan vere anna enn verdas ende. Mot sør kan vi sjå Palestina. Vi veit ikkje kva vi ser etter, men jo visst kan vi sjå Palestina der borte i det fjerne. Alle borna vi møter er frå Ramallah, Jenin, Nablus. Ingen er frå Beirut, men alle er fødde i Libanon og har flyktningpapir og ingen pass. “Mitt Palestina”, sukkar Fatima på taket og tek eit djupt drag av vannpipa og vannmelon siv ut i dampen. Ho ser mot landet ho aldri har fått møte, sand ho aldri har fått trakka i, mot det same Middelhavet ho har pusta og levd ved kvar dag i sitt tjuge år lange liv i evig limbo. Rett til retur. Ho har flykta til Tyskland no, for det regner bomber på alt som er palestinsk og paradokset er at overleving kanskje også er tap av identitet, nasjonalitet, av felles framtid, men aldri aldri aldri historia og minna om Palestina.